36 jaar en pijnlijke polsen en stijve vingers

Hier zit ik dan. Met mijn 36 jaar. Ik ga iets met je delen waarvan ik niet had gedacht dat online te gooien. Waarom ik het dan toch doe, dat leg ik je later uit. Feit is dat ik al vijf maanden bij het Hand & Pols centrum loop vanwege aanhoudende pijnklachten in mijn polsen. Die pijn is ontstaan ongeveer zes maanden na de geboorte van Hugo (nu ruim anderhalf jaar geleden). Ik besloot toen dat ik wel weer kon gaan sporten. Krachttraining en een beetje cardio. Blijkbaar was dat teveel van het goede. Overbelasting zoals dat met een mooie term heet. Omdat ik ook weinig slaap kreeg in die tijd, hield ik het sporten na twee maanden weer voor gezien.

Het advies was rust houden

Omdat ik na een paar maanden niet-sporten geen verbetering voelde, nam ik contact op met de huisarts. Die gaf aan dat ik rustig aan moest doen en dat het daarmee wel weer over zou gaan. Dus dat deed ik nog een keer. Althans, rust houden betekende voor mij niet-sporten. Rust houden met een baby in huis is verder maar een vaag begrip natuurlijk.;-) De pijn verdween niet, maar werd juist erger. Begin dit jaar weer bij de huisarts aangeklopt en die heeft me door verwezen naar het Hand & Pols centrum.

Vier maanden oefeningen doen en geen verbetering

Ik werd gezien voor een eerste onderzoek en op basis daarvan werd er gedacht aan overbelasting in combinatie met lichte hypermobiliteit in de polsen. Maar of daar ook zulke pijnen door werden veroorzaakt was niet helemaal duidelijk. Mensen die bekent zijn met artsen weten dat het vooral om het uitsluiten van aandoeningen gaat. Dat vind ik natuurlijk prima want ik zit niet te wachten op ernstige dingen. Dus vervelende zaken zoals het carpaal tunnel syndroom werden uitgesloten. Fjew, dacht ik elke keer!

Zonder écht duidelijke pijndiagnose ging ik aan de slag met een ergotherapeut en een fysiotherapeut. Ik heb twee weken met een spalk gelopen, maar daardoor werd de pijn juist erger in plaats van minder. Daarna aan de slag gegaan met het sterker maken van de polsen. Dat heb ik drie maanden gedaan. Zonder pijnvermindering.

Aan de bel trekken

Bij ieder medisch traject is het volgens mij belangrijk dat je zelf bewust bent van de stappen die worden doorlopen. En dat je aan de bel trekt wanneer het voor je gevoel niet goed gaat. De afgelopen paar maanden voelde ik mijn vingers stijver en pijnlijker worden en heb ik daarbij soms uitstralingspijn naar mijn elleboog. Voor mijn gevoel ga ik dus meer achteruit dan vooruit. Ik heb aan de bel getrokken en ben nog een keer onderzocht door een arts. Die vond de hypermobiliteit wel meevallen en kon eigenlijk ook geen zinnig woord zeggen over waar mijn pijn vandaan komt.

Door naar de reumatoloog & wakker worden

Jaren geleden ben ik gediagnosticeerd met artrose in mijn rug en knieën (jah, das heel kut!). Ik opperde of dat er iets mee te maken kon hebben en ben nu doorverwezen naar de reumatoloog. Daar ga ik vrijdag naartoe in het LUMC en ik ben heel nieuwsgierig wat dat gaat brengen. Ik heb me al eens eerder verdiept in artrose en voeding. Ook wat betreft candida wéét ik dat bepaalde voedingsmiddelen niet goed voor me zijn. Ik weet het. En eet het toch. Ik heb de kennis en pas het niet toe. Ik voel me daarin soms zo’n ontzettende oen! En nu ik pijn niet langer kan ontkennen of wegstoppen, wordt het tijd dat ik mijn kop uit het zand haal en de uitdaging aan ga. En die uitdaging ligt wat mij betreft niet alleen in voeding maar ook in mindset en in mijn toegevoegde waarde in dit leven. Waarmee kan ik anderen blij maken? Vooruit helpen? Wat geeft mij en de ander energie?

Boodschappen op je pad

Het leven is onvoorspelbaar en ik vind het belangrijk om me zinnig te maken en dingen te doen waar ik enthousiast over ben en positieve energie bij voel. In snel tempo krijg ik steeds meer boodschappen op mijn pad die duidelijk maken dat ik mijn hart moet volgen. Zo ben ik afgelopen dagen mijn harde schijven gaan opruimen en teksten tegen gekomen die ik jaren geleden heb geschreven over mindset, coaching en training. Zó onwijs raak! Alleen heb ik het toen niet aangedurfd om die kennis te delen (want wie ben ik nu eenmaal…).

Ik krijg ineens van vage kennissen filmpjes toegestuurd over ontwikkeling, bijdragen aan de wereld, in peace zijn met jezelf en de ander. Allemaal zaken die mijn ogen openen en mijn hart laten spreken.

Daarom deel ik dit verhaal

En dat is precies de reden dat ik dit verhaal met je deel. Omdat ik mijn hart wil volgen, kennis wil toepassen en delen. Daarvoor is het nodig dat ik eerlijk kijk waar ik nu zelf sta. En dat ik de ontwikkeling die ik doormaak kan delen. Dat mijn verhaal niet perfect en kant-en-klaar hoeft te zijn. Ik ben niet beter dan jou. Ik ben op zoek en lerende. En de informatie die ik in die zoektocht opdoe wil ik delen. In de hoop dat iemand anders, misschien jij wel, daar beter van wordt.

Dus dat.

xoxoxo
Marije

P.s. De jurk op deze foto is de trouwjurk van mijn moeder. Vond het leuk om daar eens een shoot mee te doen. En omdat mijn handen er goed opstaan en lijdend (:-p) voorwerp in deze blog zijn, vond ik deze er wel bij passen.

Wil je meer weten over waarom ik deze website ben gestart? Ga dan naar Over Suikerengistvrij.