Simpel en confronterend

Even een sixpack halen. Moet kunnen toch? Nou vandaag ben ik erachter gekomen dat zoiets simpels zo ontzettend confronterend kan zijn. Ja, ik heb al weken pijn in mijn polsen en vingers. Dit gaat in golven, van hevige, stekende pijn naar ‘rustige’, zeurende pijn en terug. Vandaag voelde ik al de hele dag dat het niet goed ging. M’n telefoon lang vasthouden om met vrienden te appen, foto’s te bekijken en blogs te lezen, dat ging al niet. Maar dat ik zelfs niet in staat zou zijn om met één hand een sixpack te pakken, dat had ik nooit verwacht. Ik heb het nóg een keer geprobeerd, maar het ging gewoon niet…

Verbazing & pijn

Dat gevoel lieve mensen, dat kan ik bijna niet uitleggen. Dat je hand zó’n zeer doet, dat je de kracht om die zes blikjes te pakken niet kunt opbrengen. Ik heb met twee handen de sixpack gepakt en in mijn mandje gelegd. En hem vervolgens bij de kassa ook weer met twee handen gepakt om op de band te leggen. Een gevoel van paniek drukte ik weg. Ik voelde me een oud omaatje en dacht dat de vrouw achter me zou zien hoe debiel het is dat ik niet met één hand die sixpack kon pakken…

Paniek weg redeneren

Op weg naar huis voelde ik tranen branden en weer dat gevoel van paniek. Ik heb mezelf toegesproken. Ik weet nog niet wat er aan de hand is. Natuurlijk heb ik mijn vermoedens, maar ik weet het niet. Ik ben bang dat ik steeds minder kan, maar dat is een angst. Ik ben bang dat ik alles wat ik leuk vind om te doen niet meer kan doen. Maar ik weet het nog niet. Dat is waar ik me nu aan kan vasthouden. Die dingen dus he, die ik af en toe met je deel op Instagram, die zogeheten levenslevens, die probeer ik dus dagelijks zelf toe te passen. M’n mind sterk houden voor wat m’n lichaam laat afweten.

Leven met het moment

Iedere dag weer word ik uitgenodigd om bij het moment te leven. Om niet terug te kijken en vooral niet vooruit. Om angsten angsten te laten. Om door de pijn heen te blijven ademen; morgen kan het immers weer anders voelen dan nu. Om de energie die ik heb te richten op het positieve. Op de sparkjoy. Dat zijn hele bewuste, actieve keuzes. En daar word ik nu dus dagelijks toe uitgedaagd. Ik neem de uitdaging aan. Ik moet wel. Ik wil wel. Ik wil leven vanuit liefde, hoop en mogelijkheden. Ik moet dit opschrijven en delen opdat ik het me nog beter eigen kan maken en het daarmee kan vermenigvuldigen.

Vervolg LUMC

In mijn vorige bericht over pijn vertelde ik je dat ik naar het LUMC zou gaan. Ik heb op deze blog geen vervolg meer geschreven. Je kent het wel, hectisch voor de vakantie en met m’n hoofd ergens anders. Ook wist ik niet goed wat te schrijven want er valt nog niet veel te vertellen. We hebben tijdens de afspraak de röntgenfoto’s van zes jaar geleden bekeken en lichamelijk onderzoek gedaan. Op basis daarvan heb ik te horen gekregen dat de diagnose artrose onwaarschijnlijk lijkt. Ik zeg daarbij bewust ‘lijkt’ want ik ben opnieuw de molen in gegaan. Ik heb bloed laten prikken en nieuwe röntgenfoto’s laten maken maken van mijn rug, knieën en bekken en ga morgen terug voor een echo van mijn polsen en vingers. Volgende week gaan we dan alle uitslagen bekijken. Dat stuk wordt dus vervolgd!

Aan de slag met suikervrij en gezond eten

Waar ik op dit moment wel invloed op kan uitoefenen, is mijn voeding. Stel dat mijn pijn veroorzaakt wordt door ontstekingen, dan kan ik mijn voeding daar op aanpassen. Suikervrije voeding die ontstekingen bevordert vermijden dus. Sowieso is het gezonder voor een lichaam om ongezonde dingen links te laten liggen, dus ik doe er altijd goed aan toch?! Het wordt voor m’n gevoel weer even puzzelen, maar dat is ongetwijfeld ergens goed voor. Sowieso leef ik dan gelijk weer meer met degenen mee die aan het candidadieet moeten of om andere redenen suikervrij moeten gaan eten en krijg ik vast weer nieuwe, goede ingevingen voor deze site…